|
 Z końcem lat
czterdziestych oraz w latach 1950 i 1951 prowadziła działalność w ramach
klubu sekcja motorowa. Grono motocyklistów nie było liczne. Działalność
sekcji ograniczała się do udziału w defiladach z okazji uroczystości
państwowych oraz startów w okolicznościowych rajdach. Wśród grona
zawodników i działaczy do najbardziej aktywnych należeli m.in. T.
Tondera, Albin Małodobry i Edward Gutowski..
Dopiero w 1952 roku z inicjatywy Antoniego Kusego i Tadeusza Tondery
powstała w Resovii silna sekcja motorowa. Skupiała ona dużą liczbę
miłośników rajdów, crossów i wyścigów ulicznych. Motocykliści startowali
wówczas na swoim własnym sprzęcie. W tym okresie nie było imprezy by
sekcja nie brała w niej udziału i nie odnosiła cennych zwycięstw. Już w
zimowym rajdzie na rozpoczęcie sezonu motocykliści zajęli I miejsce
dzięki świetnej jeździe J. Dyląga (na zdjęciu) i Edwarda Gutowskiego. Powtórzyli
sukces w II Rajdzie Pierścieniowym startując w składzie: Dyląg,
Gutowski, Rajkowski, Mroczka, Kutaj i Ogrodnik.
Dużym sukcesem zawodnika Resovii J. Dyląga zakończyły się uliczne
wyścigi w Rzeszowie, w których zajął pierwsze miejsce w kategorii maszyn
do 250 ccm.
W 1953 motocykliści dwukrotnie wzięli udział w wyścigach ulicznych,
które wówczas wzbudzały duże zainteresowanie publiczności. W pierwszych
zawodach na otwarcie sezonu w kategorii do 125 ccm Staromiejski zajął 4
miejsce, a w kategorii 250 ccm zwycięstwo odniósł Mroczka. W wyścigach o
Błękitną Wstęgę Rzeszowa dwa piękne sukcesy odnieśli Mroczka i Dyląg.
Pierwszy triumfował w kategorii maszyn do 250 ccm, drugi w kategorii do
350 ccm.
Sezon 1954 był znów obfity w imprezy. Najpierw sekcja zwyciężyła w
zimowym rajdzie, a później zdobyła Puchar ZS Gwardia za 1 miejsce w
Rajdzie Szlakiem gen. Waltera. W wyścigach ulicznych w Rzeszowie znów
zwycięstwo odnosi Dyląg będąc najszybszym w kategorii do 250 ccm. 3
miejsce w tej kategorii zajął Szetela, podobnie jak jego kolega Koza w
kategorii do 125 ccm. Następny rajd zorganizowany przez ZW LPŻ również
przynosi sukces sekcji Resovii. Zespół w składzie: Gibała, Szetela, Koza
zajął w kategorii 125 ccm, w silnej konkurencji 1 miejsce.
Rok 1955 był ostatnim sezonem dla sekcji Wydatki związane z udziałem w
imprezach i konserwacja sprzętu były zbyt duże aby zawodnicy i klub
mogli sobie na nie pozwolić. W dodatku reaktywowano przedwojenny klub
RTKM, który przejął motocyklistów Resovii. Jedynym sukcesem odnotowanym
na zakończenie działalności sekcji było zajęcie przez Gibałę 1 miejsca w
wyścigach ulicznych w Rzeszowie w kategorii maszyn 125 ccm.
Józef Dyląg, król toru żużlowego na stadionie Resovii |
źródło: Bogusław Kotula
W latach
pięćdziesiątych modnym sportem w Rzeszowie był żużel. Zawody żużlowe
organizowane na torze żużlowym Resovii ściągały masę publiczności.
Początkowo organizowane były na bieżniach lekkoatletycznych na starych
podrasowanych motocyklach montowanych w warsztacie Edwarda Gutowskiego.
W tym czasie organizowano mistrzostwa zrzeszeniowe w skali
ogólnopolskiej. W barwach Resovii- Ogniwa startował później m.in.
czołowy motocyklista J. Dyląg. Dyscyplina rozwijała się z każdym rokiem
i zdobywała coraz większe rzesze zwolenników.
Kiedy w 1956 roku powstały w tym sporcie ligi państwowe, Resovia
doczekała się nawet zespołu w II lidze. Rezerwa Budowlanych Warszawa,
którą zaliczono do II ligi, przeniosła się do Rzeszowa i występowała pod
szyldem Resovii. Pod kierownictwem początkowo J. Dyląga, a później K.
Lubaczewskiego, żużlowcy odnieśli kilka cennych zwycięstw. Wygrali m.in
ze Stalą Gorzów i Gwardią Poznań (31-21, 30-22), a zremisowali ze
Startem Gniezno i AMK Katowice. W barwach Resovii obok zawodników
warszawskich: Piotrowskiego, Korusa, Witwickiego, Brzozowskiego i
Trypenbacha jeździli także rzeszowianie Gibała i Chmiel.
Szał żużlowy trwał jednak bardzo krótko. Ze względów organizacyjnych
sekcja została rozwiązana.
|
Rok 1956 - 2 liga grupa północ |
| |
|
pkt |
zwyc. |
rem. |
por. |
małe pkt. |
| 1 |
Włokniarz Częstochowa |
26 |
13 |
0 |
1 |
+ 260 |
| 2 |
Stal Gorzów Wlkp. |
23 |
11 |
1 |
2 |
+ 158 |
| 3 |
AMK Katowice |
15 |
7 |
1 |
6 |
+ 17 |
| 4 |
Resovia Rzeszów |
14 |
7 |
0 |
7 |
- 5 |
| 5 |
Sparta Śrem |
13 |
6 |
1 |
7 |
- 18 |
| 6 |
Gwardia Poznań |
12 |
6 |
0 |
8 |
- 18 |
| 7 |
Start Gniezno |
7 |
3 |
1 |
10 |
- 176 |
| 8 |
Kolejarz Piła |
2 |
1 |
0 |
13 |
- 218 |
Jednym z najzagorzalszych
zwolenników rzeszowskiej i resoviackiej motoryzacji był:
Edward Gutowski.
Urodził się na rzeszowskich Budach 16 lipca 1909 roku. Był synem Anny z Sikorów i Bronisława pracownika kolejowego. Miał czterech braci i
siostrę. Ukończył w 1923 roku Szkołę Powszechną i rozpoczął naukę
rzemiosła w Zakładach Mechanicznych „Kuźnica” i praktykował także w
Zakładzie Elektromechanicznym Władysława Macha. Był także uczniem
Zawodowej szkoły Dokształcającej im. M. Borelowskiego, którą ukończył w
1927 roku. Rok później zdał egzamin czeladniczy i otrzymał zawodowe
prawo jazdy w szkole Alfreda Kobera w Rzeszowie. Pracował dorywczo jako
kierowca autobusu na trasie Jarosław - Sieniawa, Jarosław – Lwów i do
Ulanowa.
W 1931 roku otworzył swój warsztat mechaniczny przy ulicy Sobieskiego,
gdzie dokonywał napraw różnego rodzaju urządzeń mechanicznych, w tym
także maszyn rolniczych i rozpoczął produkcję rowerów. Dnia 3 lipca 1934
roku wykonał pierwszą ramę do roweru marki „Gutowski”. 13 marca 1935
roku we Lwowie zdał egzamin mistrzowski i rozpoczął kształcenie uczniów.
W tym czasie swoje zainteresowania skierował ku motoryzacji. Ożenił się
z Jadwigą Długasiewiczówną z którą miał trzy córki i syna. W 1938 roku
rozpoczął budowę domu i warsztatu przy ulicy Grunwaldzkiej. Po
wkroczeniu Niemców nowy warsztat Gutowskiego został zajęty, a
działalność prowadził on w dawnym zakładzie przy ulicy Sobieskiego. W
1943 powrócił na ulicę Grunwaldzką. Był aktywnym członkiem okupacyjnej
konspiracji w ZWZ – AK pseudonim „Skok”. Wsławił się wykupieniem wraz z
szewcem Gąską za litr spirytusu tablicy pamiątkowej poświęconej
Marcinowi Lelewelowi – Borelowskiemu wyrwanej ze ściany „Sokoła” i
ukryciem jej na swoim podwórzu pod psią budą. Po wojnie została
wmurowana w kamienicę, gdzie Borelowski prowadził w Rzeszowie swój
zakład.
Stadion Resovii z torem żuzlowym | Bogusław Kotula
Po wojnie na krótko warsztat Gutowskiego zajęło Wojsko Polskie, później
Komenda Wojewódzka MO. W latach 1945 – 1949 pracowało u niego kilku
młodych miłośników motoryzacji. Jednym z nich był jeden z najlepszych
polskich żużlowców Eugeniusz Nazimek. W lutym 1950 roku Edward Gutowski
został aresztowany za przynależność do wrogiej PRL organizacji i za
posiadanie broni. Zakład został upaństwowiony, a on sam przesiedział rok
w więzieniu na Montelupich w Krakowie.
W 1956 roku przystąpił do organizacji nowego warsztatu przy ulicy
Grunwaldzkiej 20 i w nim pracował do końca życia. Wykształcił w sumie
około 40 uczniów pasjonatów i pionierów motoryzacji. Pasją jego życia
był sport i motoryzacja, które stanowiły inspirację jego działań
społecznych. Jak każdy chłopak grał w piłkę nożną, od 1933 roku jeździł
na nartach, ale główną działalność rozwinął jako propagator i zawodnik w
sportach motorowych. Był jednym wieloletnim sympatykiem i członkiem RTKM
Rzeszowskiego Towarzystwa Kolarzy i Motorzystów, gdzie kolarstwo
uprawiali jego dwaj bracia. Po 1945 roku został członkiem i zawodnikiem
sekcji motorowej Resovii i RTKM. Był jednym z inicjatorów i budowniczych
toru żużlowego na stadionie Resovii, który dzięki jego Pożyczce – 2
miliony złotych – mógł być ukończony. Zwrotu pożyczki dokonywano z
przychodów jakie stanowiła sprzedaż biletów. Od 1928 roku był
właścicielem różnych samochodów z wyjątkiem lat 1950 – 1956, pierwszy z
nich to „Siglic – Berlin”, oraz motocykli wyścigowych Rudge i NSU-600,
na których między innymi stawia pierwsze kroki jako żużlowiec Eugeniusz
Nazimek. Od 1949 roku Edward Gutowski był wiceprezesem RTKM,
zawodnikiem, wychowawcą młodzieży, działaczem sportowym. W latach
pięćdziesiątych organizował i uczestniczył w licznych rajdach
samochodowych i motocyklowych.
Przed wojną był Edward Gutowski członkiem i działaczem Stowarzyszenia
Rękodzielników „Gwiazda” i Zrzeszenia „Jedność” im. M. Lelewela –
Bortelowskiego. Po 1956 roku był w zarządzie rzeszowskiego cechu, a
później przez cztery kadencje Starszym Cechu – Cechmistrzem. Brał udział
w licznych akcjach i inicjatywach rzeszowskiego rzemiosła. Był
współfundatorem i ojcem chrzestnym strażackiego samochodu bojowego (autopogotowia)
„Huragan”, był aktywnym członkiem komitetów odbudowy pomników
Mickiewicza i Kościuszki, inicjatorem budowy „Domy Rzemiosła” i fontanny
w Parku Łączności z Polonią przy ulicy Pułaskiego. Z jego inicjatywy
rzeszowskie rzemiosło ufundowało w 120 rocznicę wybuchu Powstania
Styczniowego obelisk upamiętniający płk. Marcina Lelewela- Borelowskiego.
W 1980 roku otrzymał godność Honorowego Starszego Cechu w Rzeszowie. Od
1970 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, przewodniczącym
Koła Rzemieślniczego i przewodniczącym Koła SD w Rzeszowie. Już jako
wdowiec po raz drugi ożenił się w 1971 roku z Wandą Kubień. Odznaczony
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 40-lecia PRL,
Złotym Medalem Jana Kilińskiego, Honorową Odznaką Rzemiosła i innymi. W
1981 roku został wpisany jako Zasłużony dla Miasta Rzeszowa do Księgi
Honorowej. Zmarł 25 maja 1985 roku w Rzeszowie i spoczywa na cmentarzu
na Pobitnej.
|
klub