Jan Dziopek

Urodził się 27 października 1889 roku w Borku Starym. Jeden z pierwszych "footbalistów" Rzeszowa. Absolwent I C.K. Gimnazjum w Rzeszowie i Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie. Uczestnik pierwszych gimnazjalnych spotkań piłkarskich w Rzeszowie w latach 1903-1905. Swoje wspomnienia opisał w pamiętnikach, w których przedstawił zarys narodzin rzeszowskiej piłki nożnej. Razem z innymi gimnazjalistami biegał za piłką najpierw na łąkach nad Wisłokiem, a później na rzeszowskim Wygnańcu. Uprawiał także ćwiczenia gimnastyczne w sali rzeszowskiego Sokoła. W 1912 r. objął funkcje nauczyciela wychowania fizycznego w szkole męskiej w Gorlicach.  Działacz społeczny, sportowy i oświatowy. Pedagog i długoletni nauczyciel wychowania fizycznego w szkołach gorlickich. Działacz Związku Harcerstwa Polskiego, Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", Towarzystwa Opieki nad Zabytkami powiatu gorlickiego, Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Był również współzałożycielem Towarzystwa Tatrzańskiego. Uczestnik I wojny światowej. W swojej kompanii był chorążym sztandaru z polskim orłem wręczonego przez mieszkańców Rzeszowa. Podczas II wojny światowej więzień obozów w Oświęcimiu, Mathausen, Lintz-Ebensee. Autor pamiętników: „Między dawnymi i nowymi czasy” oraz „Moja walka o życie”. W 2002 roku został patronem Hali Sportowej OSiR w Gorlicach. Za swoją pracę został odznaczony 2-krotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Honorową Odznaką PTTK, Związku Nauczycielstwa Polskiego i wieloma innymi. Zmarł 16 lutego 1983 roku.

ks. Ireneusz Folcik

Urodził się 27 lipca 1943 r. w Łężanach. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1968 r. w katedrze przemyskiej z rąk ks. Biskupa Bolesława Taborskiego. Od wielu lat związany pracą duszpasterską z Rzeszowem. Długoletni diecezjalny duszpasterz akademicki przy parafii pw. Chrystusa Króla w Rzeszowie. W latach 80-tych organizator spotkań absolwentów wyższych uczelni i studentów z działaczami opozycji. W kościele pw. Chrystusa Króla głosił na mszach św. rocznicowych i okolicznościowych patriotyczne kazania. Organizował pomoc materialną dla aresztowanych i osądzonych studentów. Odbył studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uwieńczone doktoratem z teologii. Długoletni duszpasterz akademicki i wykładowca Seminarium Duchownego. Od 1995 r. proboszcz parafii św. Józefa w Rzeszowie-Staromieściu i dziekan tego dekanatu. Współpracownik Tygodnika Katolickiego „Niedziela”. Przed laty bardzo dobrze zapowiadający się piłkarz Krośnianki i Karpat Krosno. Długoletni kapelan i sympatyk Resovii, obecny na większości meczów piłkarskich.

Gerard Górnicki

Urodził się 13 sierpnia 1920 r. w Strzyżowie. Bramkarz Resovii w latach 1934-1939. Początkowo zastępował na tej pozycji o dziesięć lat starszego Romana Saneckiego. Był kolegą z boiska takich resoviackich gwiazd jak Józef Wróbel, Stanisław Baran Marian Łącz i Tadeusz Hogendorf. Należał do historycznej drużyny, która w 1937 roku zdobyła mistrzostwo lwowskiej ligi okręgowej. W czasie okupacji niemieckiej żołnierz Armii Krajowej i nauczyciel w tajnym nauczaniu. W lipcu 1947 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. We wrześniu tegoż roku rozpoczął pracę jako nauczyciel w Liceum Przemysłowym w Cieplicach na Dolnym Śląsku. Jednocześnie odbywał aplikanturę w Sądzie Okręgowym w Jeleniej Górze, zakończoną egzaminem sędziowskim. Od roku 1950 mieszkał w Poznaniu, gdzie w latach 1950-1980 pracował jako nauczyciel i wychowawca młodzieży. Był poetą, prozaikiem, felietonistą, publicystą i autorem sztuk scenicznych. Działalność literacką rozpoczął już w latach okupacji, debiutując w 1942 r. wierszami patriotycznymi w prasie konspiracyjnej. Od 1955 r. współpracował z "Gazetą Poznańską". W latach 1966-1975 pełnił funkcję prezesa Poznańskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Był współzałożycielem i członkiem grupy literackiej "Wierzbak". Autor wielu opowiadań i powieści. Najpopularniejsze z nich to: "Sybiryca", "Powrót Stanleya Kozdry", "Zielony mosteczek", "Spotkanie z Rzymianką", "Dom na Pacyfiku", "Kwiat paproci". Jego twórczość literacka w sposób istotny wzbogaciła polską kulturę. Był honorowym gościem obchodów 100-lecia Resovii.  Po wojnie często odwiedzał rodzinny Strzyżów, a podczas spotkań autorskich wspominał rodzinne strony i czasy związane z grą w Resovii. Honorowy Obywatel Miasta Strzyżowa. Dwukrotny Laureat Nagrody Miasta Poznania w latach 1968 i 1975.  W roku 2004 otrzymał Nagrodę Miasta Rzeszowa w dziedzinie literatury. Za swoją działalność został również odznaczony Oficerskim Krzyżem Odrodzenia Polski. Zmarł 31 lipca 2008 roku w Poznaniu. W czasie uroczystości pogrzebowych na poznańskim cmentarzu żegnali go również przedstawiciele Resovii z klubowym sztandarem.

prof. dr hab. Lesław Grzegorczyk

Urodził się 31 sierpnia 1929 r. w Rzeszowie jako syn Eugenii z domu Stary i Józefa Grzegorczyka, zasłużonego rzeszowskiego lekarza. Był wnukiem Karola Starego, nauczyciela, działacza Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, prekursora zabaw ruchowych i jednego z  pierwszych propagatorów sportu w Rzeszowie. W roku 1946 ukończył I Gimnazjum w Rzeszowie i podjął studia w Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując dyplom lekarza w 1952 r. Karierę naukową kontynuował w Krakowie. Po drodze był doktorat i habilitacja, a w 1992 r. uzyskał tytuł profesora. W latach 1978-1992 członek Senatu Akademii Medycznej w Krakowie, a w latach 1992-2000 członek Senatu Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. Od 1992 r. pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. Był pierwszym dyrektorem Instytutu Wychowania Fizycznego i Zdrowotnego, w latach 1994-2000 dziekanem Wydziału Pedagogicznego WSP, a w latach 2000-2005 prodziekanem Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Rzeszowskiego. Jego dorobek naukowy z dziedzin dermatologii, medycyny pracy i medycyny sportowej jest imponujący i obejmuje ponad 200 publikacji. Był członkiem Komisji Ergonomicznej PAN Oddział w Krakowie, Komisji Alergenów Przemysłowych PAN w Warszawie oraz Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Był też jednym z najstarszych i najbardziej oddanych działaczy Resovii, związanym z rzeszowskim sportem od najmłodszych lat. Przez 20 lat pełnił funkcję wiceprezesa Resovii. Uzyskał tytuł dożywotniego Honorowego Prezesa Resovii. Profesor kibicował wszystkim resoviakom, lecz piłka nożna była jego oczkiem w głowie. Do ostatnich lat życia obecny na większości spotkań piłkarskich „Pasiaków”. Był współautorem monografii „Resovia”, wydanej z okazji 70-lecia klubu. Jako rdzenny rzeszowianin interesował się również historią naszego miasta. Przywiązanie do Rzeszowa i współmieszkańców przedstawił w książce „Ludzie starego Rzeszowa”. Za swoją wielokierunkową pracę został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 22 grudnia 2010 r. w Rzeszowie.

ppor. pilot Edward Kramarski

Urodził się 15 listopada 1915 r. w podrzeszowskim Pobitnie. Maturę zdawał w rzeszowskim II Gimnazjum. Był piłkarzem przedwojennej Resovii. Absolwentem Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Był prymusem XII promocji i mając prawo wyboru jednostki zdecydował się na służbę w 6 Pułku Lotniczym we Lwowie. Przydzielony do 161 Eskadry Myśliwskiej, która mobilizację sierpniową 1939 r. przeprowadziła na lotnisku Skniłów k. Lwowa i została przyporządkowana dowódcy lotnictwa Armii Łódź. 2 września myśliwce P11C ppor. Edwarda Kramarskiego i ppor. Jana Dzwonka wystartowały z Kłoniszewa w celu przechwycenia niemieckich bombowców Heinkel 111. Atakując niemieckie bombowce nie spodziewali się ochraniających je Messerschmittów BF-110. Ppor. Jan Dzwonek został ranny i wycofał się w stronę Łodzi, gdzie został zestrzelony. Udało mu się wyskoczyć ze spadochronem i został przewieziony do szpitala w Warszawie. Niemieckie samoloty zaatakowały maszynę ppor. Kramarskiego. Pomimo przewagi liczebnej Messerschmittów, walczył przez kilkadziesiąt minut. Jak wspomina naoczny świadek powietrznego pojedynku: "Przewaga Niemców była ogromna, mimo to polski myśliwiec przez ok. 30-40 minut walczył, robiąc nie tylko uniki, ale także atakując nieprzyjaciół. Po jakimś czasie myśliwiec ppor. Kramarskiego zaczął zniżać lot i uderzył w drzewa niedaleko miejscowości Emilianów". Pilot trafiony w głowę i tułów, zginął na miejscu. Został pochowany na cmentarzu wojskowym Łódź-Doły. Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Walecznych. W 1983 r. w miejscu śmierci ppor. Kramarskiego miejscowa ludność postawiła pamiątkowy obelisk.

Albin Małodobry

Urodził się 1 marca 1916 r. w Rzeszowie. Tak jak wielu jego rówieśników, dorastających w odrodzonym po zaborach kraju, wyniósł bakcyl sportu z rodzinnego domu i rozwinął go w szkole, a później w rzeszowskim Sokole i  Resovii. Pasjonował się przede wszystkim kolarstwem i sportami motorowymi. Nie przeszkadzało mu to w uprawianiu tenisa stołowego, lekkoatletyki, siatkówki i koszykówki. W tenisie stołowym doszedł nawet do półfinałów Mistrzostw Polski, które w 1939 r. odbywały się w Krakowie. Przed II wojną światową był kolarzem WCTS Resovia i RTKM. W kolarstwie był dwukrotnym mistrzem Tarnopola. Mecze siatkówki i tenisa stołowego organizował nawet podczas okupacji. Wówczas w jego domu zdołano ukryć klubowe stroje i sprzęt lekkoatletyczny. Po zakończeniu wojny, z ogromną energią zabrał się odbudowy życia sportowego w Rzeszowie.  Jako działacz sportowy w Resovii zajął się reaktywacją sekcji bokserskiej, kolarskiej i siatkówki. Pomagał również piłkarzom i tenisistom. Przyczynił się do  odbudowy z wojennych zniszczeń stadionu piłkarskiego przy ul. Langiewicza. Budował również pierwszy tor żużlowy na stadionie Resovii przy ul. Sportowej. Przez pół wieku związany był z Resovią, a przez ponad 20 lat był prezesem Okręgowego Związku Kolarskiego.  Służył swoją pomocą i doświadczeniem w organizacji imprez sportowych. Sędziował zawody kolarskie i motorowe. Był sędzią kolarskim klasy międzynarodowej. Za swoje zasługi otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń, w tym: zasłużonego działacza kultury fizycznej, zasłużonego dla województwa rzeszowskiego, złotą odznakę za zasługi dla kolarstwa polskiego, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 3 lutego 1982 r. w Rzeszowie.

mjr Mieczysław Samołyk

Urodził się 10 sierpnia 1890 roku w Rzeszowie. Syn Marcina i Anny z domu Leśniowskich. Należał do grupy uczniów I Gimnazjum w Rzeszowie, którzy zapoczątkowali działalność Koła Sportowego "Resovia". Był jednym z założycieli szkolnych drużyn piłkarskich.  Już jako 15-letni uczeń C.K. I Gimnazjum w Rzeszowie wyróżniał się sprawnością fizyczną i aktywnością sportową. Z ćwiczeń w rzeszowskim "Sokole" wyniósł znakomite umiejętności gimnastyczne. Nie tylko grał w piłkę, ale również jeździł popisowo na łyżwach i nartach. W latach 1907 – 1911 przewodniczył wydziałowi KS "Resovia". Często po przegranych meczach piłkarskich "Resovii" z żalem powtarzał: "Ja tę Resovię zakładałem za panowania Austriaków, a co oni z nią zrobili?" Członek Związku Strzeleckiego i Polskiej Organizacji Wojskowej. Po maturze przeniósł się do Krakowa, gdzie ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W mundurze porucznika wojsk austriackich uczestniczył w I wojnie światowej na froncie bałkańskim. Po zwolnieniu z niewoli serbskiej dostał się do Francji do Armii gen. Józefa Hallera. Uczestnik Powstań Śląskich i Wojny 1919-1920. Podczas wojny polsko - bolszewickiej dostał się do niewoli, ale dzięki negocjacjom z udziałem gen. Władysława Sikorskiego wymieniony został za brygadiera Armii Czerwonej. Po wojnie polsko – bolszewickiej służył w 1 pułku piechoty Legionów i w Korpusie Kadetów nr 1. Od 1939 roku w stanie spoczynku. Po powrocie do Rzeszowa w 1939 r. był kierownikiem administracyjnym w Państwowych Zakładach Lotniczych. We wrześniu 1939 r. w dowództwie Grupy Obrony Lwowa. W randze kapitana był członkiem sztabu dowodzącego obroną miasta. 22 września po przekazaniu miasta Armii Czerwonej został aresztowany i razem z innymi oficerami przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 r. siedzibie NKWD w Charkowie został razem innymi oficerami, jeńcami obozu starobielskiego zamordowany strzałem w tył głowy. Ostatni jego list rodzina otrzymała z datą luty 1940 r. W 2007 roku pośmiertnie mianowany na stopień majora. Odznaczony Medalem Niepodległości, medalami 1918-1921 i 10-lecia Niepodległości. 13 kwietnia 2010 r. w 70. rocznicę zbrodni katyńskiej, działacze, sportowcy i kibice Resovii posadzili na stadionie Resovii "dąb katyński", symboliczne drzewo upamiętniające majora Mieczysława Samołyka.

Ignacy Skobla

Urodził się 1 października 1915 r. w Poniewieżu (obecnie Litwa). Był synem Ignacego i Aksenii Nestir. Szkołę powszechną i jedną klasę liceum ukończył w Nowogródku. W latach 1936-38 służył w 2 pułku lotniczym w Krakowie jako szeregowiec, pomocnik mechanika. W latach 1944-45 w II Armii Wojska Polskiego 9 dyw. 30 pułku piechoty w stopniu plutonowego. W Rzeszowie pojawił się po wojnie. Mieszkał samotnie na rzeszowskiej Baldachówce. Uzupełnił wykształcenie średnie i zakończył kurs ekonomiczny. Pracował jako instruktor organizacyjny Związku Branżowego Chemii i Minerałów w Rzeszowie. Pomimo niskiej i szczupłej postury uprawiał wszystkie dyscypliny sportu, jakie były znane w ówczesnym Rzeszowie. Sport był sensem jego życia. Długi czas pracował w Spójni Rzeszów, a później do końca życia związany z Resovią. Bramkarz drużyny hokejowej Resovii, która w 1958 zdobyła wicemistrzostwo okręgu. Był specyficznym bohaterem hokejowych występów.  Do meczów hokejowych zakładał na głowę hełm czołgisty. Był bohaterem wielu anegdot. Lubił wdawać się w dyskusję z kibicami, a zwłaszcza po straconych golach. Zwykle tłumaczył, że krążek "całkiem" przypadkowo wpadał do jego bramki. W jednym z meczów derbowych wykorzystali to kibice Stali i dwukrotnie zagadali Skoblę, gdy ich drużyna broniła się we własnej strefie lodowiska. Skobla rozgniewany złośliwymi docinkami, opuścił swoją hokejową "świątynię" w końcowej fazie meczu, gdy wynik był jeszcze sprawą otwartą. Wdał się w ostrą polemikę z kibicami drużyny "biało-niebieskich". Widząc, że "stalowcy" przeprowadzają kontratak, chciał wrócić na posterunek. Przy bandzie przytrzymali go rozochoceni kibice. Do pustej bramki wpadł krążek i na lodowisku przy rzeszowskiej ulicy Dąbrowskiego, rozpętało się prawdziwe piekło! Golkiper Resovii podjechał do sędziów i zażądał, aby nie uznali bramki, bo co prawda był na lodzie, ale nie w bramce. Poparli go w tych żądaniach fani Resovii, którzy skandowali - "Ignac, przypieprz kaloszom!" Kilku zawodników z jego drużyny opuściło lodowisko na znak protestu przeciwko uznaniu gola. Odmiennego zdania byli zawodnicy Stali i ich kibice. Nie był to jednak koniec atrakcji. Kolejny raz krążek wpadł do resoviackiej bramki w czasie, gdy Ignac popijał przy bandzie lodowiska wzmocnioną herbatkę z kibicami "Pasiaków". Ostatecznie mecz nie został przerwany tylko dzięki prośbom działaczy obu drużyn. Resovia przegrała różnicą kilku goli. Po zdobyciu w 1955 roku wicemistrzostwa Polski przez młodzieżową drużynę hokeistów. Resovia została wysłana do Katowic by trenować na pierwszym i jedynym wówczas w Polsce sztucznym lodowisku, a był z nimi również „Ignac”. Po hokeistach na taflę wjeżdżali członkowie kadry narodowej łyżwiarzy figurowych.  Powiedziano Skobli, aby także wyjechał na taflę. Skobla uważał się za znawcę i świetnego łyżwiarza figurowego. Na lodowisku w Rzeszowie robił „ósemki”, „jaskółkę” i usiłował kręcić piruety. Jego popisowym, choć najczęściej nieudanym w realizacji był „piruet śmierci”. Zimą na lodowisku za teatrem uczył najmłodszych rzeszowian jeździć na łyżwach. Nie mógł więc sobie odmówić przyjemności wykazania się w oczach najlepszych w kraju. Ubrał łyżwy i wyjechał na lód. Zaczął popisywać się swoimi umiejętnościami, a nawet instruować łyżwiarzy figurowych, mistrzów Polski i członków kadry narodowej. Był jednym z pierwszych w Rzeszowie ratowników i instruktorów pływania na basenie Resovii (późniejszy ROSiR). Wielu mieszkańców Rzeszowa to właśnie jemu zawdzięcza umiejętność pływania. Ignacy Skobla był również znany z charakterystycznego stylu ubierania (zawsze biała koszula, białe spodnie i charakterystyczny biały sweterek). Pod koniec życia siadywał w kawiarni rzeszowskiego "empiku" przy ul. Słowckiego i wraz z innymi seniorami, działaczami sportu omawiali aktualne i te sprzed lat wydarzenia sportowe. Popołudnia spędzał na stadionie, wśród „starych” działaczy i kibiców najstarszego rzeszowskiego klubu. Był jedną z najbardziej znanych i rozpoznawanych postaci tamtego Rzeszowa. Zmarł 25 stycznia 1985 roku w Rzeszowie. Pochowany na rzeszowskim cmentarzu Wilkowyja. W 2017 r. grupa sympatyków Resovii odnowiła jego grób.

Jan Tondera

Urodził się 8 marca 1917 roku w Rzeszowie. Absolwent I Gimnazjum w Rzeszowie. Pochodził z rodziny szczególnie zasłużonej dla Rzeszowa i rzeszowskiej Resovii. Jego rodzice, Stefan i Kazimiera byli działaczami, sponsorami klubu i organizatorami zawodów sportowych w mieście. Jan Tondera był jednym z najlepszych hokeistów przedwojennej Resovii. Uprawiał również wioślarstwo i koszykówkę. Był aspirantem rzeszowskiej straży pożarnej, założonej przez jego przodka Jana Marcinkiewicza. Uczestnik obrony Lwowa we wrześniu 1939 r. Adiutant mjr. Władysława Bartosika ps. Broda – szefa lokalnej grupy konspiracyjnej działającej w okolicach Rzeszowa i Dębicy. Podporucznik Jan Tondera ps. "Jaś" organizował ruch dywersyjny na terenie Rzeszowa. W pierwszych dniach okupacji niemieckiej wraz z kolegami ukrył przed Niemcami strażackie wozy bojowe. Zorganizował również zbiórkę broni i amunicji, którą przechowywał na terenie rzeszowskich zakładów ceramicznych. 19 kwietnia 1940 roku został aresztowany przez gestapo i osadzony w celi rzeszowskiego zamku. Niemcy chcieli wyciągnąć od niego informacje na temat ukrytej broni i amunicji. Potwornie skatowany podczas przesłuchania zmarł 9 czerwca. Miał wówczas 23 lata. Pośmiertnie odznaczony przez Ministerstwo Obrony Narodowej w Londynie Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska oraz Krzyżem Armii Krajowej. Nazwisko podporucznika Jana Tondera jest wymienione na tablicy Armii Krajowej–WiN na murze kościoła oo. Bernardynów, mimo że nie był żołnierzami AK, która powstała dopiero po ich śmierci. Jego zasługi dla kraju  upamiętnia również tablica pamiątkowa na rzeszowskim Kościele Gimnazjalnym. Pochowany w grobowcu rodzinnym na rzeszowskim cmentarzu Pobitno.

Kazimiera Tondera

Urodziła się w Rzeszowie w roku 1888. Była przyrodnią siostrą Stanisława Marcinkiewicza prezesa Resovii (1921-23) i żoną wieloletniego działacza i wiceprezesa Resovii Stefana Tondery. Nazywana "pierwszą damą" rzeszowskiego sportu. Ukończyła Szkołę Wydziałową Żeńską im. św. Scholastyki w Rzeszowie. Należała do rzeszowskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Od 1900 roku jeździła tam na łyżwach i tańczyła. Należała do stowarzyszenia "Gwiazda" oraz występowała jako aktora w teatrze "Reduta". Zamiłowanie do sportu wyniesione z Sokoła zamieniła wkrótce przy współudziale męża na sportowe wychowanie synów i działalność w Resovii. Jej zasługi na rzecz rozwoju piłki nożnej w Resovii doceniono w 1934 roku. Została odznaczona przez Lwowski Związek Okręgowy Piłki Nożnej odznaką "Zasłużony dla LOZPN". Zatrudniała krawcową panią Świeczkową, która szyła kostiumy piłkarskie przedwojennym zawodnikom Resovii oraz szewca, który przerabiał wojskowe buty na piłkarskie korki. W 1931 roku przez dwa dni "przy rosole, pieczonych kurczakach i piwie z beczki" gościła drużynę Garbarni Kraków, która przyjechała na zaproszenie Resovii. Była organizatorem Pucharu Rzeszowa w koszykówce. Po drugiej wojnie światowej była członkiem honorowym zarządu Resovii. W 1955 roku została odznaczona jubileuszową Złotą Odznaką 50-lecia Resovii. Zmarła w 1964 roku w Rzeszowie.

wykorzystano materiały: W. Zieliński, A. Kosiorowski, S. Zaborniak "Polscy lotnicy we wrześniu 1939 r." - Andrzej Ruszkowski

resoviacy.pl

Jan Dziopek
ks. Ireneusz Folcik
Gerard Górnicki
prof. Lesław Grzegorczyk
ppor.pil. Edward Kramarski
Albin Małodobry
mjr Mieczysław Samołyk
Ignacy Skobla
Jan Tondera
Kazimiera Tondera














































































 

| ... do resoviacyj |