Nasz stadion na Staroniwie leży

Czołem, społem, niebawem! Kto to wymyślił? Reklamą czegoś to raczej nie było, ale gadali tak do siebie, może odpowiadali na pytanie, czy idziesz w niedzielę na "Maltę"? Kiedy rzeszowska klasa pracująca odwaliła tygodniówkę, w niedzielne dopołudnie zaliczyła farny czy bernardyny, po jakimś tam obiedzie ruszała na "Bajorko", na ukochaną Resovię. Główne wejście na stadion było od ulicy Krakowskiej, boczne od zarośniętych sadami drzewioków i niezbyt pachnącej rzeczki. Tam miała swoje siedlisko babka B. Ci z odłożonymi zaskórniakami, trzymanymi przed żonami w portkowych kondoniarkach, szli na stadion właśnie przez babkę, która trzymała trefną gorzałkę. Babka B. była wyrocznią nie tylko, co do wyniku meczu i łamania w kolanach czy krzyżu, ale także w sprawach pokątnego biznesu, tego lombardowego.   Jeden z ostatnich klimatycznych domów na Psiarnisku. Przez lata mieszkał w nim Janusz, były piłkarz ręczny Wybrzeża Gdańsk. Nad drzwiami wejściowymi od zawsze zatknięta była flaga rzeszowskich "Pasiaków" foto: resoviacy.pl W Staromieściu kole cmyntorza mieszkał mój zimny wujek Stefan W. Niby miał nogę, a niby nie miał. Jeździł na masywnej, bambusowej ladze, okutej dołem grubą blachą. Miał także drugą laskę, bardziej elegancką, do specjalnych poruczeń. Tę pierwszą nazywał bojową. To był fest wujo! W cywilu coś tam krawcował, ale z wojny została mu partzanckość. W Jugosławii znosił z gór rannych partyzantów, z podobnymi zjeżdżał na lodze po linie kolejki na Kasprowy. Przy tych strasznie odważnych opowieściach wuja Stefana samemu było się w ciemnym lesie, najwyższych górach, czuło się na sobie kilka karabinów, do tego maszynowych. Dorobił się wujo z żoną Julią dwóch synów Andrzeja i Staszka. Jędrek był moich roków, razem mieliśmy jedna chrzestną, ciocię Dusię. Wuj w niedzielne popołudnie prowadził naszą trójkę na mecz. Syna Jędrka, Tadka Kwasa i mnie. Jako inwalida wojenno-partyzancki wchodził na bachę. Jakoś przemycał i nas. Zawsze zahaczał o babkę B. Nam kazał czekać przed chałupą, a sam szedł coś załatwić. Na zicher był umówiony z tymi zaśtrekowymi, którzy mieszkali jeszcze wtedy tłumnie na Bajorku, Staroniwie Dolnej i Psiarnisku. Kiedy wuj znikał za rozłożystymi bzami, Jędrek wyjaśniał - stary poszedł golnąć jednego. Razu pewnego się wydarzyło, że babka osobiście zabrała nas do chałupy. Była bezdzietną gdową i pewnikiem żal się jej zrobiło nas, na czekaniu. W wielkiej kuchni gościna szła na całego. - Smotrejcie, smotrejcie gówniorze na tych malciorzy! - Kibice siedzieli grupkami przy dwóch stołach i głośno gadając, cicho przepijali. - Za to, ze wy, osrołki, jeszcze nie pijecie, dom wom po racuchu. - Poczęstunek był twardy, przypalony i słony. Babce pewnie było żal wyrzucić na pole to mecyje, więc zrobiła dobry uczynek i poczęstowała gówniorzy. Już pierwszy kęs stanął nam w gardle. Babka uważnie nam się przypatrywała. - Cosik mi się te placki nie udały. Pewnie zapomniałam dać drożdżów. Oddejcie to! - zarządziła. Włożyła te przypalone kamienie pod blachę ceglanej kuchni. Usiadła ciężko na kulawym taborecie. - To który z wos synem kulasa Stefana, hę? - Andrzej kiwnął głową. - O, podobny, podobny.- Babka podniosła kapkę lewy półdupek. Wsadziła pod tyłek dłoń. Cicho zarechotało. Babka także zarechotała bezzębnymi, sinymi wargami. - Tylko gówniorze, po palcu, tylko po palcu. Nie słychać tak! - Znowu zażabiała krótkim śmiechem. Do wyjścia szykował się wysoki brunet z fryzjerskim, cienkim wąsikiem nad górną wargą. - Społem, czołem, niebawem! - Rzucił mocnym głosem w głąb kuchni. Tadek był odważniejszy. - Pani babciu, a co to znaczy to czołem, społem, niebawem? - Babka spojrzała z ukosa. Przysunęła taboret bliżej nas. - To czołem, to znaczy, że trzeba walić o ziemię łbem przed peperowcami. - Dyskretnie oglądnęła się za siebie. - Społem to, osrołki, takie sklepy z furażem, znaczy się z chlebem, syrem, mlikiem. - Poprawiła się na taborecie. Myśleliśmy, że znowu da po palcu. Ale nie. No, a to niebawem? - Tadek nie dawał za wygraną. - A, to niebawem? - Babka chwilę namyślała się. - To niebawem, to pewnie znaczy, że to wszystko "czerwone" wnetki jasny szlag trafi! Co stało się z wyroczniową babką B., nie wiem. Pewnikiem babczysko pomarli. Po jakimś czasie zlikwidowali to boczne wejście, a same drewniane domy po kolei rozebrali. Za płotem wybudowano piękną szkołę i wysokościowe osiedle Sportowa. Pasuje do resowiackiego otoczenia, a główne wejście na stadion z tartanową bieżnią jest już od ulicy Wyspiańskiego. Na Bajorku ostało się jeszcze chyba ze dwa domy, a Staroniwa Dolna dalej ma się dobrze.

Bogusław Kotula  - "Nie balim się Rzeszowa" (fragm.) | Rzeszów 2012 r.

| ... do Rzeszów |